Projekty lalek teatralnych Wacława Kondka w brzezińskiej bibliotece

PROJEKTY LALEK TEATRALNYCH WACŁAWA KONDKA

W BIBLIOTECE W BRZEZINACH

Od 14 czerwca można oglądać w Miejskiej Bibliotece Publicznej im. Juliana Tuwima w Brzezinach projekty lalek teatralnych Wacława Kondka – malarza, grafika, scenografa, autora książek i reżysera. Pochodzą one ze zbiorów zbiorówDziału Widowisk Lalkowych Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi.

Wacław Kondek (1917 – 1976) -  w latach 1935-1937 Studiował w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie, a następnie w latach 1947-1949 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Dyplom pod kierunkiem Ludwika Tyrowicza uzyskał w 1952 roku w pracowni grafiki. Na scenie lalkowej zadebiutował w 1956 roku tworząc oprawę plastyczną do przedstawienia „Ptasie mleko”TL „Arlekin” w Łodzi. Przez 20 lat działalności scenograficznej wykonał 50 opracowań plastycznych sztuk głównie w łódzkich teatrach lalkowych, ale także w Lublinie, Poznaniu, Toruniu, Warszawie, Krakowie, Wrocławiu. Najpiękniejszą i najbardziej dojrzałą formę u Wacałwa Kondka przybrały lalki z przedstawień „Wyspa Białego Łabędzia” ( „Pinokio” 1973) i w „Konik Garbusek” („Arlekin” 1975). Miarą kunsztu scenograficznego Wacława Kondka w tej dziedzinie był przyznany w 1979 roku Złoty Medal na praskim Quadriennane Scenografii za ekspozycje lalkową, gdzie lalki artysty były wystawiane wraz z pracami ośmiu innych polskich scenografów lalkowych. Bliską teatrowi lalkowemu była też  twórczość filmowa Wacława Kondka. Te dwie dziedziny wiązała bowiem forma lalek.

            Prace plastyczne Wacława Kondka znajdują się obecnie w państwowych i prywatnych kolekcjach sztuki w Polsce i Europie. Duża część prac scenograficznych – w zbiorach Działu Widowisk Lakowych Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. Wystawę projektów lalek wykorzystanych w bajkach „Konik Garbusek” i „Wyspa Białego Łabędzia” można oglądać w Czytelni dla Dorosłych brzezińskiej biblioteki do 29 lipca.

WACŁAW KONDEK

Wacław Kondek (1917 – 1976) – malarz, grafik, rzeźbiarz, scenograf teatru i filmu lalkowego, felietonista „Odgłosów” i „Dziennika Łódzkiego”. W latach  1935-1937 Studiował w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie .W  latach 1947-1949  w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi .  Dyplom pod kierunkiem Ludwika Tyrowicza, w pracowni grafiki, uzyskał w 1952 roku. Na scenie lalkowej zadebiutował w 1956 roku tworząc oprawę plastyczną do przedstawienia „Ptasie mleko” w TL „Arlekin” w Łodzi. Przez 20 lat działalności scenograficznej wykonał  50  opracowań plastycznych sztuk  głównie w łódzkich teatrach lalkowych, ale także w Lublinie, Poznaniu, Toruniu, Warszawie, Krakowie, Wrocławiu. W poszukiwaniach formy plastycznej lalki przechodził od tradycyjnie stosowanej kukiełki do lalek figurowych w formie rzeźb z ograniczonymi możliwościami ruchowymi, działającymi malarską kolorystyką i specyficzną formą. Styl figurowy po raz pierwszy zastosował w 1960 roku, projektując trójwymiarowe figurki, wzorowane na śląskiej porcelanie, stanowiące zamkniętą od spodu bryłę, do spektaklu „Srebrna przygoda” , także w TL „Arlekin”. Najpiękniejszą i najbardziej dojrzałą formę Kondka przybrały lalki z przedstawień  „Wyspa Białego Łabędzia” ( „Pinokio” 1973) i w „Konik Garbuskek” („Arlekin” 1975). W „Wyspie Białego Łabędzia” dekoracje o skontrastowanych barwach  uzupełnił lalkami o ludowym rodowodzie, ozdobionymi charakterystycznymi motywami kwiatowymi.

Do „Konika Garbuska” zaproponował również lalki ludowe, tym razem wzorując się na formie  zabawek dla dzieci. Barwne figurki, w niezwykłych delikatnych kolorach, grały na tle dekoracji wykonanych z brzozowych gałęzi i grubych lnianych tkanin.

Miarą kunsztu scenograficznego Wacława Kondka w tej dziedzinie był przyznany w 1979 roku Złoty Medal na praskim Quadriennane Scenografii za ekspozycje lalkową, gdzie lalki artysty były wystawiane wraz z pracami ośmiu innych polskich scenografów lalkowych.

Bliską teatrowi lalkowemu była jego twórczość filmowa. Te dwie dziedziny wiązała forma lalek, bowiem w najlepszych filmach: „Ondraszek” (Studio Małych Form Filmowych Se-Ma- For w Łodzi, 1959, Wyróżnienie na Festiwalu Filmowym w Oberhausen, Niemcy 1960), „Gore” (Studio Miniatur Filmowych w Warszawie, 1966)  i „Larghetto” ( Studio Małych Form Filmowych w Warszawie 1967,  Dyplom a III Międzynarodowym  Festiwalu Filmów Fabularnych, Dokumentalnych i Eksperymentalnych w Cordobie, Hiszpania 1968) grały  rzeźby gliniane, które na tle ruchomej, dynamicznej scenografii w „Ondraszku” i „Gore”i przy pomocy wędrującej kamery, przedstawiały dramat ludzi postawionych w sytuacjach granicznych.

W pogodniejszym „Larghettcie” pokazał polskie teatrum ludowe w rytmie i czasie muzyki Fryderyka Chopina.

Prace plastyczne Wacława Kondka znajdują się w państwowych i prywatnych kolekcjach sztuki w Polsce i Europie a duża część prac scenograficznych - w zbiorach Działu Widowisk Lakowych w Muzeum Archeologicznym i  Etnograficznym  w Łodzi.